Μπορείς να σταθείς στο κενό;
Μπορείς να παρατηρήσεις το χάος, του οποίου είσαι κομμάτι, να το αγναντέψεις, και να είσαι οκ με αυτό;
Και να γελάσεις με την ειρωνεία του ότι δε μπορείς να κάνεις τίποτα; Τίποτα και ας είσαι κομμάτι του;

Δοκίμασέ το. Είναι απελευθερωτικό.

Να είσαι οκ πως δε χρειάζεται να βρεις ή να χτίσεις κάποιο νόημα γύρω από αυτό.
Δε χρειάζεται να αποδώσεις τίποτα.
Είναι αυτό που είναι.
Χωρίς κάποιο κατασκευασμένο νόημα στο οποίο έπειτα να στηρίζεις την ύπαρξη και τις επιλογές σου.

Μπορείς να κοιτάς την άβυσσο παραδεχόμενος την ανημποριά σου, το πόσο λιγότερο από μηδαμινός είσαι;
Και παρόλα αυτά να είσαι οκ; Και όχι απλά οκ. Χαρούμενος. Ίσως ώρες ώρες εκστασιασμένος.

Δοκίμασέ το. Είναι απελευθερωτικό.

Και όχι να είσαι απλά οκ.
Αλλά να επαναστατείς. Όπως είπε ο Camus μέσα από τον Absurdism.
Κόντρα στην ανημποριά σου. Κόντρα στο χάος και στην άβυσσο.
Να ξέρεις πως ό,τι κάνεις δεν έχει νόημα. Κανένα.
Και να νιώθεις βαθιά μέσα σου πως δε μπορείς να του αποδώσεις νόημα, δε θες.
Γιατί τότε θα ξέρεις ότι σου λες ψέμματα.
Και παρόλα αυτά να πράττεις, χωρίς νόημα, με όλη σου την ψυχή.
Γελώντας στα μούτρα του κενού, ειρωνευόμενος την ειρωνεία.
Γελώντας με τη ματαιότητα των πράξεων σου.

Δοκίμασέ το. Είναι απελευθερωτικό.

Απελευθερωτικό γιατί μπορείς να κάνεις τα πάντα με όλη σου την ψυχή.
Γνωρίζοντας τη μη σημασία τους. Γιορτάζοντάς τη.
Απελευθερωτικό γιατί τα δύσκολα και τραγικά είναι κομμάτι της μη σημασίας. Κομμάτι του μη εγγενούς νοήματος.
Και ακόμα και στα δύσκολα, με δάκρυα στα μάτια και πόνο, μπορείς και πάλι να το θυμηθείς.
Να θυμηθείς το ειρωνικό. Το παράλογο.
Και να γελάσεις ξανά ακόμα πιο δυνατά.

Δε μπορώ να θεωρήσω το Σίσυφο χαρούμενο. Ακόμα τουλάχιστον.
Μπορώ όμως να τον φανταστώ να γελάει ειρωνικά και κατάμουτρα, σπρώχνοντας για άλλη μια φορά το βράχο.